District 9 (2009) ***

Wikus van der Merwe (Sharlto Copley) er ráðinn til að takast á við geimver, sem eru uppnefndar "rækjur".

 

Ég geri ráð fyrir að það sé engin ástæða til að fyrstu geimverur sem rata til Jarðar líti út öðruvísi en eitthvað sem kötturinn gubbaði út úr sér. Þegar allt kemur til alls, þá elska þær að éta kattamat. Geimverurnar í "District 9", uppnefndar "rækjur" vegna þess að þær líta út eins og blanda af humar og engisprettum, koma til jarðar í geimskipi sem svífur yfir Jóhannesarborg. Inni í geimskipinu finnast geimverurnar þar sem þær hjúfra sig hungurmorða saman, en þeim er bjargað með flutningi til jarðar.

 

Þær eru ekki velkominn gestur, heldur óttast fólk þær, og búðir geimveranna breytast fljótt í fangelsi. Af ótta við árás frá geimverunum ákveður mannfólkið að flytja geimverurnar út úr borginni. Grunlaus skrifstofublók að nafni Wikus van der Merwe (Sharlto Copley) fær stjórn verkefnisins í sínar hendur. Verurnar hafa engan áhuga á að flytja. Sjálfstætt rekin öryggissveit sem leidd er af van der Merwe ekur inn á svæðið í brynvörðum bifreiðum vopnuðum eldvörpum sem van der Merwe notar til að gjöreyða, sér og öðrum til gamans, hreiðrum sem eru full af eggjum geimvera.

 

Hverjar eru þessar geimverur? Hvaðan komu þær? Hvernig stendur á því að skip þeirra virðist hafa orðið rafmagnslaust (fyrir utan þá orku sem nauðsynleg er til að halda þessum gífurlega massa á floti yfir borginni)? Enginn spyr: Þær eru bara hérna, okkur líkar ekki við þær, komið þeim út úr borginni. Fátt virðist aðlaðandi við þær. Þær eru ógeðslegar í útliti, haga sér á viðbjóðslegan hátt og vekja svo litla samúð að dráp á einni þeirra er eins og að láta tveggja metra humar falla ofan í sjóðandi vatn.

Þessi vísindafantasía, leikstýrð af nýjum leikstjóra, Neill Blomkamp og framleidd af Peter ("The Lord of the Rings") Jackson, er að upphafi í formi skopheimildarmyndar þegar kemur að verkefni van der Merwe við flutning geimveranna, sýkingu hans af dularfullum vírus, flótta hans til Svæðis 9 og óvænta vináttu við geimveru sem hagar sér gáfulega og í ljós kemur að hefur, ef ég má orða það svo, mannlegar tilfinningar. Þessi geimvera, nefnd Christopher Johnson - já, Christopher Johnson - hefur undir húsi sínu falið vinnustofu þar sem hann undirbýr flótta til móðurskipsins, en markmið hans er að koma fólki sínu heim.

Mikið af söguþræðinum tengist þráhyggju einkarekins öryggisfyrirtækis til að læra um vopn geimveranna. em manneskjur geta ekki notað þau. Áhugavert er að geimverurnar nota ekki þessi vopn sér til varnar. Skiptir ekki máli. Eftir að út úr handleggi van der Merwe sprettur humarkló í stað handar, getur hann notað vopnin, og verður þar af leiðandi eftirsóknarverður af öryggisfyrirtækinu og nígerískum glæpamönnum sem misnota sér geimverurnar með því að selja þeim kattamat. Allt þetta er framsett á afar alvarlegan máta.

Suður Afrísk staðsetning myndarinnar kallar óhjákvæmilega á hliðstæður við fyrrum Apartheit aðskilnaðarstefnuna. Margar þeirra eru augljósar, eins og sú að færa heilan þjóðflokk út úr borginni og á fjarlægt svæði. Aðrar hitta beint í mark. Titillinn "District 9" er vísun í District 6 í Höfðaborg, þar sem Höfðalitaðir (eins og þeir voru kallaðir þá) áttu heimili og fyrirtæki til margra ára áður en þeim var rutt úr vegi með jarðýtum og fólkið flutt nauðugt af svæðinu. Nafn hetjunnar, van der Merwe, er ekki algengt nafn meðal Afríkana, hinna hvítu Suður Afríkumanna af hollenskum uppruna, en er nafn sem notað er mikið í hinum svokölluðu van der Merwe bröndurum, þar sem hetjan er yfirleitt afar heimsk. Suður afrískt eyra myndi ekki láta framhjá sér fara að tungumál geimveranna er samsett af klikkandi smellum, rétt eins og Bantu, tungumál stórs hóps af skotmörkum Apartheid stefnunnar. Hér má einnig finna harða ádeilu um útlegð og meðferð flóttamanna.

Sannarlega er þessi van der Merwe ekki skýrasta ljósaperan í krónunni. Í peysuvesti yfir stuttermaskyrtu, gengur hann upp að kofum geimvera og biður þær vinsamlegast um að undirrita eyðublað til samþykktar flutnings. Hann hefur lítið skynbragð á varkárni, sem er ástæða þess að hann lendir í töluverðum vandræðum. Neill Blomkamp tekst einhvern veginn að vekja samúð með Christopher Johnson og syni hans, litla CJ, þrátt fyrir útlitið. Þetta tekst honum með því að gefa þeim, en engum öðrum geimverum, líkamlega og mannlega tjáningu, og litli CJ hefur jafnvel stór og rök augu, rétt eins og E.T.

“District 9” gerir margt rétt. Eitt af því er að sýna okkur geimverur sem líta ekki út eins og áttfættir englar eða úr ryðfríu stáli. Þær eru greinilega ekki héðan. Heimildarmynd og tæknibrellum (geimverurnar eru gerðar með tölvugrafík) er blandað saman á afar faglegan hátt.

Ég varð fyrir vonbrigðum með þriðja hluta myndarinnar, sem innihélt staðlaða skotbardaga og hasar. Engin tilraun var gerð til að leysa vandamálið, og ef það er góður endir, hef ég séð þá betri. Þrátt fyrir sköpunargleði, er myndin geimópera og forðast að feta sig út í metnaðarfyllri svæði vísindafantasíunnar.

Mér þykir áhugavert að sjá hvort að áhorfendur sætti sig við þessar geimverur. Ég sagði að þær væru ógeðslegar í útliti og viðbjóðslegar í framkomu, og ég held að það sé ekki bara ég. Einnig kemur fram í myndinni að nígerískar vændiskonur selja sig kynferðislega geimverunum, en sleppir til allrar hamingju að skemmta okkur með að sýna hvernig svoleiðis fer fram.

G-Force (2009) **1/2

Hurley (Jon Favreau) og þrjár mýs sem hafa ekki talhlutverk.

 

"G-Force"er skondinn og skaðlaus þrívíddarfarsi um teymi ofur-naggrísa sem lenda í átökum við bjrálæðan milljarðamæring, en hann vill ná heimsyfirráðum með því að forrita öll heimilistæki sem fyrirtæki hans framleiðir til að framfylgja skipunum hans og mynda her. Börn á öllum aldri geta notið myndarinnar.

 

Myndin er friðlaus upp með veggjum brjálæðislegur hasar. Það er hægt að ímynda sér framleiðandann Jerry Bruckheimer, leikara og starfsmenn hlaupandi á hamsturshjólum. En ekki segja hvað sem er upphátt. Naggrísir þola ekki þegar þeir eru kallaðir hamstrar, ekki frekar en við.

Illi milljarðamæringurinn Saber, leikinn af Bill Nighly í hlutverki sem við gætum lýst sem einstakri frammistöðu, hefur verið á flótta undan FBI í tvö ár, en á einni kvöldstund tekst G-Force að bjarga plánetunni með því að lauma inn ormi eða vírus, eða einhverju drasli, inn í djöfullegan hugbúnað heimilistækjanna sem Saber framleiðir. Öll forritun er unnin af lyklaborðasnillingi sem sýnir viðeigandi ákafa forritara þegar hann keppist við að slá inn kóða áður en forritið áttar sig á hvað hann er að gera. Þú ættir að sjá þennan litla gaur lemja á lyklaborðið. Gaur, ó gaur.

Það er takmarkaður fjöldi dýra í myndinni. Meðal þeirra loftmikill hamstur og vinur naggrísanna sem leysir oft vind án þess að bæla niður prumphljóðið. Mér heyrðist einhver félaga hans kalla hann "Farty", en það gæti verið bara ég. G-Force teymið er sett saman af Darwin (Sam Rockwell), Juarez (Penélope Cruz) og Bucky (Steve Buscemi). Nicholas Cage leikur moldvörpuna Speckles sem ekki er leikin af hans venjulega ákafa. Þú vilt ekki ofvirka moldvörpu. Ég vissi ekki að þær væru með þessa titrandi bleiku nema á snoppunni. Hlýtur að kitla. Juarez hefur dýrslegan kynþokka, en ef þú spyrð mig, þá lítur einn naggrís út eins og hver annar.

Hér er eitt sniðugt atriði. Hvernig eiga fjarstýrð heimilistæki að ná heimsyfirráðum? Jú, herra, að sjálfsögðu munu þau öll fljúga og safnast saman í risavaxin vélmenni sem gerð eru úr allskonar tækjapörtum. Við sjáum eitt af þessum málmskrímslum, og veistu hvað, ef ég vissi ekki betur, þá myndi ég segja að það liti út eins og... já, ég held það bara... eins og... Transformers! Fyrir utan að það er gert úr eldhúsáhöldum en ekki Chevrolet bílum. Hvernig munu þau ná heimsyfirráðum? Að sjálfsögðu með því að traðka á hlutum.

G-Force nagdýrin bæta einum félaga í hópinn; Hurley (Jon Favreau), þybbnum naggrís. Þessi  sérforrituðu heimilistæki geta verið ansi hættuleg. Örbylgjuofn nokkur fangar Hurley og setur sig í gang. Hann skiptir sér yfir á ólíkar stillingar, frá Köku til Kjúklings, en tekst samt ekki að elda fanga sinn. Ég átti einu sinni svona örbylgjuofn. Hann eldaði ekki heldur nokkurn skapaðan hlut. Bölvað drasl.

Það eru líka alvöru fólk sem leikur í myndinni, ekki bara Bill Nighly, heldur einnig Kelli Garner sem dýralæknir, Zach Galifianakis sem stór, tötralegur gaur, Will Arnett sem mjór, ótötralegur gaur, og Gabriel Casseus sem fulltrúi að nafni Trigstad. Eitthvað annað sem þú þarft að vita? 

Ice Age: Dawn of the Dinosaurs (2009) ***1/2

Scrat frá sjónarhorni hálskirtla í risaeðlu.

 

"Ice Age: Dawn of the Dinosaurs" er sú besta af þeim þremur kvikmyndum sem fjalla um vini okkar í fjöltegundahjörð fornaldarhetja. Og hún hefur að geyma eina bestu notkun á þrívídd sem ég hef séð í teiknimynd. Hún kynnir einnig til sögunnar snilldarbragð sem leyfir framhaldsmyndum að eiga sér stað hvar sem er: Það er nefnilega land undir yfirborði jarðar, skilurðu...

 

Jæja, ef það getur verið eitt land, þá getur verið hvaða fjöldi af löndum sem er, meðal annars ekki bara þetta þar sem risaeðlur ráfa um, heldur einnig tímahlið inn í framtíðina, eða út í geim sem leiðir til annarrar plánetu. Við getum búist við Manny og Ellie í Vegas, eða Scrat á Mars. Landið í þessari mynd líkist fornaldar frumskógi, ef slík náttúra hefði bæði fossa úr logandi hrauni og vatni. Þar sem það er undir yfirborðinu, hefur það nokkurs konar steinþak sem þó hleypir óbeinni lýsingu í gegn einhvers staðar sem viðheldur fjölbreytilegu jurtalífi.

Allir vinir okkar eru komnir til baka, ásamt nýjum, meðal þeirra hinn ógurlegi T-Rex og skvísa fyrir íkornann Scrat, sem kallast Scrattè, með áberandi frönskum framburði yfir è-inu. Eins og er við hæfi fyrir þetta land fyrir tímatal, þá eru Scrat og Scrattè sverðtenntir íkornar. Engin furða að stóru tennurnar dóu út. Þær eru gagnlegri fyrir kjötætur en grænmetisætur. En rökfræði eins og þessi gerir ekkert gagn í kvikmynd þar sem letidýrið Sid (með rödd John Leguizamo) fóstrar þrjú risaeðluegg og ætlar að ala afkvæmin upp sjálfur.

Þannig enda þau öll undir yfirborði hinnar Holu Jarðar, landinu sem Edgar Rice Burroughs kallaði Pellucidar, og ég reikna með að slíkum stað megi gefa hvaða því nafni sem þér dettur í hug. Risaeðlumóðirin leitar að erfingjum sínum, grípur þá og Sid, og hverfur svo undir yfirborðið. Allir-fyrir-einn, einn-fyrir-alla er mottóið sem gildir meðal vina okkar, sem veita eftirför: Loðfílarnir Manny og Ellie (Ray Romano og Queen Latifah), sverðtennta tígrisdýrið Diego (Denis Leary), og sófadýrin Eddie og Crash (Josh Peck og Seann William Scott). Þau hitta hreysiköttinn Buck (Simon Pegg) sem er með lepp fyrir auga í staðinn fyrir staurfót, en hann hefur sterka þráhyggju um að finna hina stórfenglegu hvítu risaeðlu, sem því miður heitir ekki Moby Dino.

Ný-útunguð móðurlaus börn í "Ice Age: Dawn of the Dinosaurs."

Í Ice Age myndunum lærir tígrisdýrið að lifa í sátt og samlyndi með jafn ætilegum tegundum og letidýrum og gasellum, en risaeðlur hafa ekki verið skráðar í sáttmálann, og þessi er svo stór að hún gæti jafnvel étið heilan loðfíl í einum bita. Það er sviðsetning fyrir það sem myndaröðin er þekkt fyrir -- eltingarleiki sem innihalda svimandi hröp, slöngvun til himna og bjarganir á síðustu stundu frá  ókunnugum meltingarvegi. Þetta er hrein sköpun. Ólíkt samdauna eltingarleikjum í sumum fjölskylduteiknimyndum þá er "Ice Age: Dawn of the Dinosaurs" stöðugt uppfinningasöm á myndrænan hátt.

Carlos Saldanha, handritshöfundur myndarinnar frá 2002 og aðstoðarleikstjóri (vonbrigði) "Ice Age: The Meltdown" (2006) leikstýrir í þetta skiptið, og mörg af atriðunum hans eru í anda snilldaratriðsins þar sem Scrat eltist við akarnið í opnunaratriði fyrstu "Ice Age" myndarinnar. Meðal þeirra er atriði þar sem Scrat, Scrattè og akarnið eru föst innan í fljótandi kúlum, sem er ekkert mál fyrir akarnið. Þetta akarn er afar hæfileikaríkt og minnir á Gilbert O'Sullvian söngbókina sem tjáir hversu einmana akarn hlýtur stundum að vera. Þú vilt ekki borða of hratt svona gáfað akarn.

Mér fannst þrívíddin vel gerð. Samt er ég ósannfærður um ferlið. Þú þarft að fikta í gleraugunum, birtan er minni en á venjulegri sýningu, og svo framvegis. En ég var hissa á hversu vel  "Dawn of the Dinosaurs" notfærir sér þrívíddina. Hún skapar miklu minna af truflandi fljúgandi víddir, og tekst með mikilli færni að láta alla myndina virðast heilsteypta. Myndin er einnig víða sýnd í tvívídd ef þú vilt spara þér nokkrar krónur. Ég mæli með þeirri leið.

Up (2009) ****

Blöðrur, hús, hundur, strákur, karl: "Up."

 

"Up" er dásamleg kvikmynd, með persónum sem eru jafn trúverðugar og hverjar þær persónur sem eyða mestum tíma sínum fljótandi yfir regnskóga Venesúela geta verið. Þær hafa skap, vandamál og þráhyggju. Þær eru ljúfar og klaufalegar, en ekki ljúfar á þurran hátt eins og lítil teiknimyndadýr. Þær eru ljúfar á mannlegan hátt í anda teiknimyndameistarans Hayao Miyazaki. Tvær af þremur aðalpersónum myndarinnar eru skapstyggir gamlir karlar, sem er nokkuð til að furða sig á þegar samtíminn virðist hrjáður af þráhyggju um allt sem er ungt. "Up" telur ekki að allar hetjur þurfi að vera ungar og ljúfar, þó að þriðja mikilvægasta persónan sé hugdjarfur drengur.

 

Þetta er enn eitt meistarastykkið frá Pixar sem er leiðandi afl í nútíma teiknimyndagerð. Kvikmyndin var leikstýrð af Pete Docter, en hann leikstýrði einnig "Monsters, Inc.," skrifaði "Toy Story" og var einn af handritshöfundum "WALL-E" áður en hann gaf sig allan í þetta verkefni. Þannig að Docter er einn af mikilvægustu listamönnum þessarar síðustu endurreisnar teiknimyndarinnar.

 

Myndin er í sumum kvikmyndahúsum sýnd í þrívídd, nokkuð sem ég ætla ekki að tjá mig um hér, fyrir utan að mæla með að þú sparir þér smá aukapening og sjáir hana í tvívídd. Einn af bestu eiginleikum myndarinnar er líklegur til að tapa áhrifum sínum þrívídd, en það er hin fína og fagra litanotkun. "Up," eins og "Finding Nemo", "Toy Story", "Shrek" og "The Lion King" notar liti á hátt sem hentar innihaldinu sérstaklega vel.

"Up" segir sögu sem kitlar ímyndunaraflið á sama hátt og hinar töfrandi teiknimyndir sem ég man eftir úr barnæsku minni, þegar ég hélt í minni einfeldni að það væri vegna þess að litirnir væru bjartari, útlínur persóna betur skilgreindar og söguþráðurinn einfaldari, en sannleikurinn er sá að þær voru meira sannfærandi en venjulegar kvikmyndir.

Hún hefst með ástarsögu sem er jafn hugljúf og yndisleg og nokkuð sem ég man eftir úr teiknimyndum. Tvö börn að nafni Carl og Ellie hittast og uppgötva að þau eiga sér þann sameiginlega draum að einhvern daginn vilja þau kanna heiminn. Í fréttaskotum sjá þau sagt frá ævintýrum Charles Muntz (Christopher Plummer), sem notar gríðarstórt loftskip sitt til að kanna týndan heim á landsvæði í Venezuela og kemur til baka með bein úr furðudýrum sem hafa ekki áður fundist. Þegar hann er sakaður um að falsa uppgötvanir sínar, flýgur hann í fússi aftur til Suður Ameríku og sver að hann muni snúa aftur með lifandi dýr til að sanna mál sitt.

Ekkert spyrst til hans í fjölmörg ár. Ellie og Carl (Edward Asner) vaxa úr grasi, verða ástfangin, giftast, kaupa sér töturlegt hús og breyta því í draumaheimili sitt, eru hamingjusöm saman og verða gömul. Þetta ferli er hljóðlátt, fyrir utan tónlistina (hin eldri Ellie hefur ekki einu sinni rödd). Docter sýnir á fagran hátt, án samtala, atriði sem sýnir lífsreynslu á máta sem aldrei hefur verið gert í fjölskylduteiknimynd. Turtuldúfurnar spara smámynt í krukku til að eiga á endanum fyrir ferðalaginu til hinna goðsagnarkenndu Paradísarfossa, en veruleiki lífsins hindrar þau: sprungin dekk, lagfæringar á heimilinu, lækniskostnaður. Síðan uppgötva þau sorglega staðreynd. Þessi inngangur er ljóðrænn og áhrifamikill.

Kvikmyndin fjallar um líf Carls eftir að Ellie hefur fallið frá. Hann verður einangraður, ver sig gegn heiminum, heldur heimili sínu til minningar, talar við hina fjarlægu Ellie. Dag einn ákveður hann að pakka saman og fljúga í burt -- bókstaflega. Þar sem hann hefur starfað alla sína ævi sem blöðrumaður, hefur hann búnað til staðar sem dugar til að lyfta húsinu með óteljandi helíumfylltum blöðrum og uppfylla draum þeirra um að leita Paradísarfossa. Hann reiknaði hins vegar ekki með ómeðvituðum laumufarþega, Russell (Jordan Nagai), skylduræknum skáta, sem lítur út fyrir að vera af austrænum uppruna.

Ég mun ekki tala um það sem þeir finna við Paradísarfossa eða það sem gerist þar. En ég vil lýsa gríðarstóru loftskipi Charles Muntz sem sveimar þar. Það er stóráfangi í hönnun og er hugsanlega innblásin, þó ekki í útliti, af "Castle in the Sky" eftir Miyazaki. Utanfrá séð er það ekkert sérstakt: bara virkilega stórt loftskip. En innviðir skipsins er eitt af þessum kvikmyndasvæðum sem þér finnst að þú munir aldrei gleyma.

Að innan er loftskipið útbúið eins og skemmtiferðarskip frá gullna tímanum, með formlegt kvöldverðarherbergi, langa ganga, sýningarrými sem jafnast á við Náttúrusögusafnið í New York, og loft sem er nógu rúmgott til að geyma orustuflugvélar. Muntz, sem hlýtur að vera orðinn aldargamall þegar hér kemur við sögu, er drífandi, ástríðufullur og illskeyttur, en einangruðu lífi sínu hefur hann deilt með hundum sem líkjast helst vélmennum.

Ævintýrin í frumskóginum eru jafn skemmtileg og í myndum eins og Mummy/Tomb Raider/Indiana Jones. En þau eru ekki uppistaðan í kvikmyndinni. Þetta er ekki mynd eins og "Monsters vs Aliens", sem býður að mestu upp á stanslausan hasar. Hér eru mikilvæg mál í húfi, persónuleikar sem slysast inn í atburðarrásina, og tveir gamlir karlar sem berjast um tilgangs lífs þeirra. Og strákur sem til tilbreytingar, er ekki klárari en allir hinir fullorðnu. Og tryggur hundur. Og dýr sem slæst með í förina. Og alltaf þetta hús og þessar blöðrur.

Funny People (2009) ***1/2

Adam Sandler og Seth Rogen. Já, Seth Rogen.

 

Uppistandsgrínistum finnst þeir þurfa að fá þig til að hlæja. Þeir eru eins og tillitslaus frændi, bara með betra efni. Samkeppnin er svo hörð þessa dagana að flestir þessara grínista eru nokkuð góðir. Ég hlæ mikið. En ólíkt tilfinningum mínum fyrir Catherine Keener, til dæmis, óska ég þess ekki að þeir væru vinir mínir. Mig grunar að þeir hlæji út á við en gnísti tönnum inn á við.

 

Judd Apatow væri mögulega sammála þessari kenningu. Ég sendi honum tölvupóst um daginn með fullt af spurningum og þetta var sú eina sem hann svaraði ekki. Hann skrifaði efni fyrir uppistand þegar hann var unglingur og innsæi hans inn í þann heim fyllir "Funny People" af fróðleik. Nýja myndin hans er full af húmor og gnísti. Hún er byggð í kringum bestu frammistöðu Adam Sandler til þessa í hlutverki George Simmons, stjörnugrínista sem kemst að því að dagar hans eru taldir.

 

Hann kann ekki að höndla fréttirnar. Hann hefur ekki stuðningshóp sem þeir segja að þú þurfir þegar þú veikist. Hann hefur gert tug kvikmynda sem slegið hafa í gegn og býr við ríkidæmi í húsi með útsýni yfir Los Angeles, en hann er samt svo einangraður að hann virðist ekki hafa nokkra þörf fyrir félagsskap. Adam Sandler leikur örvæntingu George í næmri og samúðarfullri frammistöðu; ég áttaði mig á því hérna, eins og ég gerði við áhorf "Punch Drunk Love" að hann hefur að geyma allt annan leikara en þann sem við könnumst alltof vel við. Aðdáendur hans eru fullkomlega ánægðir með hið venjulega hlutverk Sandler; óvirkan, árásargjarnan einfeldning. Þessi Sandler leikur bæði fyrir ofan og neðan hinn náungann, og fer dýpra.

 

"Funny People" er ekki bara um baráttu George Simmon við dauðleikann. Myndin sér þá baráttu innan innsiglaðs heims einmana uppistandsgrínista, leynilegt samfélag sem hefur miskunnarlausar reglur, ein þeirra sú að jafnvel hreinskilni sé brandari. "Nei -- í alvöru!"

 

Hér er maður án trúnaðarvinar. Þegar þú þarft á umboðsmanni þínum að halda fyrir tilfinningalegan stuðning, þá ertu líklega aðeins að fá 10 prósent af því sem þú þarft. Á sýningartúr hittir George hungraðan og metnaðarfullan ungan mann að nafni Ira Wright (Seth Rogen), en hann hefur skrifað gott efni í uppistand.  George ræður hann til að skrifa fyrir sig, gefur honum svo tækifæri til þess að opna sýningu og hellir síðan áhyggjum sínum yfir hann.

Það var einu sinni stúlka í fortíð George sem hét Laura (Leslie Mann). Hún var sú sem slapp. Hann hittir hana aftur, en hún er nú gift óþolandi áströlsku karlrembusvíni að nafni Clarke (Eric Bana), sem virðist sífellt vera að velta fyrir sér möguleikanum hvort hann eigi að kýla alla sem hann hittir. George gat einu sinni næstum trúað Laura fyrir hlutum, þar til framinn slökkti á honum og nú uppgötvar hann að það er kannski ennþá hægt.

"Funny People" er alvöru kvikmynd. Það þýðir vandlega skrifuð samtöl og vandlega staðsettar aukapersónur -- og hún er um eitthvað.  Hún hefði auðveldlega getað verið formúlumynd, og sýnishornin reyna skammlaust að mistúlka hana sem slíka, en George Simmons lærir og breytist í þjáningu sinni, og við höfum samúð með honum.

Myndin kynnir til sögunnar nýjan Seth Rogen, miklu grennri, rólegri, og með fleiri víddir. Rogen var farinn að sýna merki um að leika að eilífu sömu týpuna sem vina-mynda auka-stjarna, en hér uppgötvum við að hann líka hefur annan leikara innan í sér. Það sama á við um Jason Schwartzman sem leikur oft viðkvæma einstaklinga en býr hér til hæfileikaríkan andstæðing sem þú elskar að hata.

Rogen og Leslie Mann slá á allar réttu nóturnar sem hinn óvenjulegi stuðningshópur George. Sögufléttan krefst þess ekki í blindni að George og Laura finni ástina; heldur gefur einfaldlega í skyn að þau geti gert betur í lífinu. Eric Bana býr til fullnægjandi illmenni, það er rúllandi-á-lóðinni slagsmálaatriði sem á sannfærandi hátt er afar klaufalegt, og Mann gerir grín að honum með hárnákvæmum áströlskum framburði (ekki þessum staðlaða og þægilega, heldur grófari).

Apatow skilur að sérhver aukaleikari þarf að leggja sitt af mörkum. Sá sem réð Torsten Voges til að leika lækni George vann sannarlega inn fyrir launum sínum. Voges er sannfærandi á skrítinn og furðulegan hátt sem bjartsýnn raunsæismaður með hræðilegar fréttir: margfalt betri en staðalmyndin af hinum alvarlega kvikmyndalækni.

Eftir gífurlega árangursríkan feril sem framleiðandi er þetta þriðja mynd Apatow sem leikstjóri, en hann hefur einnig leikstýrt "The 40-Year-Old Virgin" og "Knocked Up". Um hann er hægt að segja: Hann er alvöru leikstjóri. Hann er ekki nema 41. Þá höfum við það.

9 (2009) ***

#9, hetjan í "9."

 

9

Fyrstu myndskeiðin í "9" eru heillandi. Í nærmynd sauma þykkir fingur síðustu sporin í næstum mannlega litla tuskudúkku og bætir við augum sem líkjast sjónauka. Þessi vera lifnar við, gengur um á riðandi fótum og vogar sér óttaslegin út í landslag borgar sem sprengd hefur verið í tætlur.

Þessi framtíðarheimur var fyrst búinn til sem stuttmynd af Shane Acker, nemanda við UCLA, og var tilnefnd til Óskarsverðlauna árið 2006. Þá þótti mér hún hafa "skríðandi, mölvandi, illskeytt andrúmsloft... virkaði eins og feluleikur, fallega teiknuð og sérstaklega ósnyrtileg." Þannig er það ennþá þegar aðalpersónan kölluð "9" hittir forvera sína frá #1 til #8 og þeir lenda í bardaga við Transformers-legt rauðeygt skrímsli sem kallast Skepnan.

Maður gæti spurt um tilgang þess að búa til lífsform í heimi sem annars er án lífs, til þess eins að útvega því óvin sem vill öllu kosta til að eyða því. Tilgangurinn, í hamingjunnar nafni, er að búa til undirstöðu fyrir runu hasaratriða, bardaga í heimsendatón sem er áhugaverður fyrir augað, en jafn miskunnarlaus og samskonar stanslaus-hasar-allan-tímann myndir. Þetta eru vonbrigði. Með væntingar í kjölfar upphaflegu stuttmyndarinnar í huga hafði ég hlakkað til að sjá hvað Acker myndi gera við mynd í fullri lengd, sérstaklega með framleiðanda eins og Tim Burton sér við hlið.

Persónurnar eru allar nokkuð líkar, en samt er nokkuð auðvelt að greina þær í sundur, ekki síst vegna þess að þær hafa tölustaf saumaðan á bakið. Þær hafa sýnileg persónueinkenni og tala röddum virtra leikara, meðal annars Christopher Plummer sem leiðtogi þeirra #1 og Jennifer Connelly sem aðalkvenhetjan #7. Gagnsemi kyns hjá verum sem hafa ekki kynfæri er ekki rætt, ekki einu sinni ýjað að málinu.

Níu er yngsta, líklega greindasta og örugglega sú hugaðasta þegar hann leiðir hina úr hópnum gegn óskum #1, í leiðangur til að skoða sig um í rústunum, sem líta út eins og afgangur af borg úr fortíðinni, ekki framtíðinni, og inniheldur fréttaskot sem virðist vera frá 1940 um hrikalega alþjóðlega styrjöld sem nokkurs konar einræðisherra eins og Hitler kom í gang. Var Skepnan skilin eftir til að þurrka út þá sem komust lífs af, og til að tryggja endanlegan sigur í fjarveru sigurvegaranna?

Slíkar spurningar, viðurkenni ég, eru afar áhugaverðar. En samtölin eru aðallega í einfölduðu hasarmyndamáli, með geltar viðvaranir og leiðbeiningar og kappræður um áætlanir á sem grynnstan hátt. Þar sem þessi kvikmynd er greinilega ekki ætluð börnum, heldur unglingum og eldri, er það nú orðið að kenningu í Hollywood að kjarnyrt mál og gáfulegt sé ekki lengur gagnlegt í hasarmyndamáli?

Einn af kostum fortíðarinnar áður en tölvugrafík náði völdum var að þó hasaratriði gætu að einhverju leiti verið gervileg, þá þurfti að setja þau saman í smáatriðum sem var hægt að horfa á. Nútíma tölvugrafíklistamenn, eitraðir af guðlegri stjórn sinni yfir myndmáli, gleyma sér og bæta við ruglingslegum flækjum. Ef ég væri neyddur til að gefa löggunni nákvæma lýsingu á Skepnunni, gæti ég ekki gert betur en: "Þú munt þekkja hana þegar þú sérð hana. Hún hefur líka stórt og glóandi rautt auga."

Berðu þetta saman við gríðarstóra byggingu í "Howl's Moving Castle" eftir Miyazaki. Hún er rosalega flókin, en ég á stóra mynd af einni stillimynd sem Miyazaki teiknaði fyrir myndina, og þú getur séð skýrt að hún er öll þarna.

"9" er samt sem áður þess virði að sjá. Hún hefði getað verið tækifæri fyrir krefjandi pælingar sem vísindafantasíur gera best. Samt sem áður er besta ástæðan til að sjá hana einfaldlega sköpunarkrafturinn sem farið hefur í útlitið. Það er heillandi.

The Ugly Truth (2009) **

Katherine Heigl og Gerard Butler í "The Ugly Truth."

 

 Hinn ljóti sannleikur

Katherine Heigl og Gerard Butler eru svo þægileg í "The Ugly Truth" að það er synd að spilla veislunni. En sama hvað þau rembast og reyna sitt besta, sekkur gamanleikurinn niður í kviksyndi fyrirsjáanleikans og undarlega ofnotkun dónalegra orða.

Einu sinni var bannað að nota f-orðið í kvikmyndum, en í þessari er það ekkert annað en opnunaratriði fyrir stöðugar sprengiárásir með salernisorðalagi. Heigl leikur Abby, framleiðanda morgunfrétta á Sacramento sjónvarpsstöð sem líkist engri annarri stöð í sögu sjónvarpsins. Fréttamennirnir eru síþrætandi hjón og fréttirnar fá það lélegt áhorf, að yfirmaður Abby neyðir hana til að ráða Mike Chadway (Gerald Butler), karlrembusvín og stjörnu úr kapalsjónvarpi á stöðina, en hugmyndir hans um kynjastríðið ná aftur til Alley Oop.

Í fyrsta skiptið sem hann birtist fylgir hann ekki handritinu, greinir fréttamanninn sem fórnarlamb eiginkonu með ofstjórnunáráttu og minnist á að þau hafi líklega hætt að sofa saman. "Þetta er frábært!" hrópar stjórnandi sjónvarpsstöðvarinnar í fögnuði, þrátt fyrir að atriðið taki svo langan tíma að það nær yfir fyrstu fimm mínútur morgunstundar sjónvarpskeðjunnar.

Abby er ómótstæðilega fögur og getur að sjálfsögðu ekki fundið sér karlmann, hugsanlega vegna þess að staðlar hennar miða við fullkomnun. Myndarlegur ungur skurðlæknir (Eric Winter) verður á vegi hennar eftir að hún snýr ökkla þegar hún dettur úr tré fyrir utan svefnherbergisglugga hans þar sem hún hefur verið að fylgjast með honum þurrka sér eftir sturtu á meðan hún reyndi að bjarga kettinum sínum. Þetta er einn af þessum hlutum, ertu ekki sammála, sem gerast alltof sjaldan í lífinu?

Mike, þessi töff kynlífsmalandi predikari, segir henni að hún sé að gera allt rangt ef hún ætlar sér nokkurn tíma að ná þessum gaur og byrjar að þjálfa hana. Með hvorum gæjanum ætli hún endi? Giskaðu. Kvikmyndin skoðar allar hliðar málsins, þar með talið hið nánast nauðsynlega atriði um fegrun, þar sem Mike ráðleggur henni að nota þröngan brjóstarhaldara og segir henni að safna meira hári. A-ha. Og þegar læknirinn fer með henni á knattleik, hefur Mike samskipti við hana gegnum heyrnartæki, rétt eins og framleiðendur á sjónvarpsstöð nota til að hafa samskipti við fréttamenn.

Það er eitt atriði með virkilega fyndnum möguleikum, en það virkar ekki. Mike lætur hana fá rafhlöðufylltar, fjarstýrðar nærbuxur sem titra. (Já, þessi vara er framleidd í veruleikanum. Er ekki vefurinn gagnleg auðlind?) Abby, kjánalega stúlkan, ákveður að fara í þessum nærjum í viðskiptakvöldverð og tekur með sér fjarstýringuna, ástæðurnar er erfitt að útskýra. Strákur á næsta borði grípur fjarstýringuna. Við vitum öll hvað er í nánd, og Heigl gerir sitt allra besta, en ég er hræddur um að veitingahúsfullnæging Meg Ryan í "When Harry Met Sally" sé ennþá best þessara sjaldgæfu en aldrei leiðinlegu tegundar atriða.

Sjónvarpsfréttirnar eins og þær birtast okkur í kvikmyndinni lætur "Anchorman -- The Legend of Ron Burgundy" líta út eins og heimildarmynd. Hvert einasta fréttabrot má keyra eins lengi og nauðsynlegt er. Karlrembusvínið Mike döbbar allt. Já, hann hefur góð áhrif á áhorfið, en eftir nokkra daga mætir hann í vinnuna um kl. 12 þegar hann ætti að vera mættur klukkan fimm að morgni. Ef hann væri á besta tíma myndi hann fá betra áhorf en Óskarinn. Og myndavélar fylgja yfirleitt ekki fréttamönnum út úr myndverinu og út á götur og fylgjast með öllu sem þeir gera - sem væri okkur kannski ekkert á móti skapi ef það væri fyndnara en myndin er.

Aftur, Katherine Heigl og Gerald Butler eru virkilega þægileg hérna en kvikmyndin kæfir þau. Merkilegt að þetta grófa handrit skuli hafa verið skrifað af þremur konum. Að lokum neyðist ég til að tilkynna að myndin er sönnunargagn sem styður þá trú mína að góð kvikmynd hafi sjaldan haft loftbelg með heitu lofti í aðalhlutverki.

Orphan (2009) ***1/2

Isabelle Fuhrman sem litli munaðarleysinginn Esther.

 

Munaðarleysinginn

Eftir að hafa séð "Orphan" geri ég mér nú grein fyrir að Damien í "The Omen" var fyrirmyndarbarn. Djöflasæðið var fyrirtaks uppspretta. Rosemary hefði verið ánægð með barnið sitt. Hér er óskammfeilin og áhrifarík hrollvekja sem byggir á djöfullegustu illmennum kvikmyndanna, barni.

Því er verr og miður. Esther er svo leiftrandi snjallt barn. Hagar sér svo vel. Málverkin hennar eru meistaraverk. Hún fær sér sæti við píanó og spilar smá Tchaikovsky. Af hverju sýnir móðirin sem ættleiddi hana slíkan ótta gagnvart henni? Gæti það verið vegna þess að eftir komu hennar hafi Kate, nýja móðir hennar, drukkið sig fulla og næstum látið son sinn Daniel drukkna? Átt Max, ástkæra dóttur, en síðan misst fóstrið að þriðja barninu? Er hún alkahólisti sem reynir að halda sér þurri? Líkar henni kannski ekki hvernig munaðarleysingjastúlkan lítur út?

Það er eitthvað svo skrítið við hana. Eitthvað of viturt, of fullt þekkingar, of beinskeytt. Og af hverju vill hún ekki fjarlægja þessa borða sem hún er alltaf með í hárinu? Og af hverju klæðir hún sig eins og Little Bo-Peep þegar hún fer í skólann? Daniel er svalur gagnvart henni. Max er of ung til að vera viss. Aðeins John, faðirinn, er sannfærður um að hún sé snjallt barn og saklaus í óheppilegri atburðarrás.

Vera Farmiga er hjarta myndarinnar sem Kate, fyrrum tónlistarkennari við Yale sem finnst hún á ósanngjarnan hátt vera gerð að skotmarki af sálfræðingi sínum, eiginmanni sínum og loks yfirvöldum. Peter Sarsgaard leikur John, hinn skilningsríka eiginmann sem skilur ekki neitt nema það eitt að hann er skilningsríkur. Og Esther, munaðarleysinginn, er leikin af Isabelle Fuhrman sem mun ekki verða sannfærandi sem gott barn í langan, langan tíma.

"Orphan" byggir á klassísku spennuplotti: kvenhetjunni sem veit sannleikann og stendur við hann, jafnvel þó að allir séu sannfærðir um að hún sé biluð og vilja senda hana í endurhæfingu eða jafnvel á geðsjúkrahús. Það er pirrandi þegar þú veist að þú hefur rétt fyrir þér þegar enginn annar getur séð sannleikann sem þér finnst svo augljós.

Ýmislegt gerist í kringum Esther. Barn dettur úr rennibraut á leikvelli. Bíll rennur niður hæð. Nunna lendir í lífshættu. Esther dreifir ósannindum. Hún leynir einhverju. Og stundum er hún svo fullkomin að þú vilt helst snúa henni úr hálsliðnum. Þegar í ljós kemur að munaðarleysingjahælið hefur ónákvæmar upplýsingar um rússneskan uppruna Esther, byrjar Kate að rekja slóð en eiginmaður hennar hafnar þessu sem ofsóknarbrjálæði.

"Orphan"byrjar eins og venjuleg spennumynd með hræðslusenum og fölskum viðvörunarbjöllum. Þú veist, eins og falleg og róleg taka þar til hljóðið allt í einu magnast upp og eitthvað þýtur framhjá myndavélinni og - hey, það eru bara börn. Við fáum jafnvel gömlu klisjuna þar sem Kate horfir í lyfjaskápinn og lokar honum og guðminngóður! - það er annað andlit í speglinum! En hey, það er bara brosandi eiginmaður hennar.

 

Sarsgaard passar vel í hlutverkið. Hann lítur eðlilega út, hljómar þægilega en samt getur hann gefið í skyn að það sé eitthvað við hann. Ekki það að hann sé illur. Einfaldlega að hann ætti í raun að treysta eiginkonu sinni betur. Í alvöru.

 

Hvernig kvikmyndin tekur á hinum börnunum, Daniel og Max, hefði líklega ofboðið Gene Siskel, en það fór í taugarnar á honum þegar kvikmyndir setja börn í hættu. Þessi gerir það vissulega. Með trjákofa og tjörn og stjórnlausan fjölskyldubíl, er undursamlegt að þessi börn séu enn á lífi.

 

Hámarkið er frekar óvænt, og tengir saman rök aðstæðna á djarfan hátt til að gera sem mest úr hryllingnum.  Samt má "Orphan" eiga það. Ef þú vilt góða hrollvekju um barn frá helvíti, þá færðu slíka. Undir engum kringumstæðum skaltu nokkurn tíma fara með barn á þessa mynd. Treystu mér.

Surrogates (2009) **1/2

Eftirmyndin og hinn raunverulegi, í "Surrogates."

Afleysingar

Í framtíðarheimi "Surrogates" sitja flestar manneskjur hreyfingarlausar heima hjá sér en lifa á meðan líflegu lífi gegnum vélmenni sem þau stjórna með huganum. Þau þykjast vera yngri og fallegri en þau eru í raun og veru -- og í miklu betra formi, geri ég ráð fyrir, þar sem að eftirmynd þeirra stundar líkamsrækt í stað eigenda sinna. Enginn sem þú hittir er til staðar í raun og veru.

Bruce Willis, sem lítur út fyrir að vera 38 ára og með heilbrigða hártusku, leikur FBI-manninn Greer. Hann og félagi hans Jennifer Peters (Radha Mitchell) fá það verkefni að rannsaka sóðalegt morð sem framið er kvöld eitt fyrir utan skemmtistað, og undra sig á að fórnarlambið er sonur Dr. Lionel Canter (James Cromwell), þess sem fann upp afleysingartæknina. En bíddu aðeins, hugsar þú. Hver deyr ef afleysingin þín er drepin? Hið óþægilega svar er að morðvopnið grillar heila þess sem stjórnar líkamanum. Ég hata þegar það gerist.

Dr. Canter, ekki lengur í samstarfi við samsteypuna sem hannar afleysingar, hefur miklar áhyggjur af hans eigin uppfinningu. Eftir því sem rannsókn Greer heldur áfram og þekking hans dýpkar, finnur hann heim hinna Drauðu -- raunverulegra mannvera, sem hafna afleysingum og búa á "verndarsvæðum" með öðru fólki af kjöti og blóði. Drauðaleiðtoginn er Spámaðurinn (Ving Rhames í frekar draugalegu hlutverki), en hann predikar gegn afleysingjum sem einhverju viðurstyggilegu.

Sem þeir eru. Mér létti þegar eitthvað fór úrskeiðis með eftirmynd Greer og hann þarf að voga sér sjálfur út á götu -- miðaldra, sköllóttur og lítur satt best að segja miklu betur út en hin hryllilega afleysing hans.

Radha Mitchell í "Surrogates."

Því miður, þó að "Surrogates" sé metnaðarfyllri en hún þarf að vera, þá dettur hún alltof fljótt inn í hasaratriði. Af hverju þurfa svo mörg handrit að smækka hugmyndir sínar niður í eltingarleiki og skotbardaga? Hugtakið sem byggir á teiknimyndasögu eftir Robert Venditti og Brett Weldele, hefði farið á afar eðlilegan hátt í áhugaverðar pælingar.

 

Veltu fyrir þér fegrunaraðgerðum. Að hversu miklu leyti er Joan Rivers, 76 ára kona, að lifa í 56 ára eftirmynd? Veltu fyrir þér vandamálunum sem tengjast kynlífi. Eftir að tvær manneskjur hittast sem eru hrifnar hvor af annarri, kyssast og langar til að sofa saman, þá koma upp tveir möguleikar: (1) eftirmyndir þeirra hafa einhvers konar vélrænan ástarfund á meðan eigendur þeirra fróa sér heima; eða (2) tvær raunverulegar manneskjur, guð hjálpi mér, þurfa að uppgötva hvernig hin lítur út í raun og veru. Þar sem að þróunarkenningin gefur í skyn að við metum mögulega maka út frá möguleikum til fjölgunar, gæti þetta valdið truflunum í náttúruvali.

Við lærum að í þessum framtíðarheimi afleysingja hafa glæpir og kynþáttahatur nánast horfið. Ef einhver getur verið af hvað kynþætti sem er, það kemur í veg fyrir kynþáttahatur, ég skil það. En hvað um glæpi? Hvernig geta þessar manneskjur sem eru fátækar og atvinnulausar borgað fyrir afleysingar sínar? Hvað ef þú ákveður að skipta og fá þér betra módel? Vissulega gæti afleysingin þín haft vinnu, en af hverju ættu launin að vera eitthvað betri? Sérstaklega þar sem vélmenni eru frekar lélegir neytendur. Hvaða ferli á sér í raun og veru stað þegar afleysingjar borða saman á veitingastað? Geta þeir borðað og drukkið?

Eftirmyndir af sjálfum okkur komu fyrst inn í vitund okkar með tölvuleikjum og spjallborðum á netinu. Það er vel þekkt að einhver sem þú hittir á netinu gæti verið einhver annar en hann þykist vera. Afleysingjar hljómar eins og fyrirtaks lausn fyrir kynskiptinga. Engin aðgerð, skiptu bara um kyn eftirmyndarinnar. En myndi það fullnægja hormónum þínum? Það eru raunverulegir líkamar til staðar, og þá kemur upp annað vandamál: ef þú eyðir lífi þínu í kyrrstöðu, munu vöðvar þínir hrörna furðuhratt, og það verður eðlisfræðilega ómögulegt fyrir þig að komast fram úr rúmi og ganga, hvað þá að stökkva inn í hasar eins og Bruce Willis gerir hérna.

Þetta eru svæði sem "Surrogates," hugsanlega viturlega, kannar ekki. Slík kvikmynd hefði hugsanlega þurft leikstjóra eins og Spike Jonze eða Guy Maddin. "Surrogates" er skemmtileg og uppfinningasöm, en hún sættir sig alltof fljótt við formúluleiðina. Annað mál: hún endar með rangri töku. Rétta takan hefði átt að vera af götunni úr lofti, um fjórum tökum fyrr. Þú munt skilja hvað ég meina.

Fame (2009) **

Dansarar í "Fame": Þau ætla að læra hvernig maður flýgur.

Vinsældir

Til hvers að endurgera "Fame" ef þú hefur ekki hugmynd um hvað það var sem gerði myndina frá 1980 sérstaka? Til hvers að taka hugljúfa reynslu og breyta henni í grunna æfingu? Til hvers að byrja með spennandi sjónarhorn á möguleg ungmenni með alvöru vandamál og hemja það niður í áhorfendavænt sjónvarpsefni? Til hvers að ráða í hlutverkin leikara sem eru stundum of gamlir og reyndir til að leika útskriftarnema, hvað þá busa?

Hin nýja "Fame" er sorgleg spegilmynd af Hollywood, þar sem efni er hreinsað og gert heimskulegt fyrir hinn hugsanlega unglingamarkað sem er alltof fágaður fyrir það. Myndin er eins og sviðsuppsetning á frummyndinni. Það að virkilega hæfileikaríkir leikarar séu í myndinni hjálpar ekki til, því að þeir fá lítið til að skapa eða vinna með. 

Vantar okkur á þessu augnabliki enn aðra útgáfu af krumpuðu atriði þar sem kærasti misskilur hvernig stúlkan hans brosir til einhvers annars, og reiðist? Vantar okkur foreldra sem vilja að dóttir þeirra verði klassískur píanóleikari og skilja ekki sálarþörf hennar til að flytja hipp-hopp tónlist? Og umfram allt, vantar okkur stóran endi sem er svo vandaður og yfirframleiddur að hann lítur út eins og tónlistaratriði á Óskarsverðlaunahátíðinni og gæti engan veginn hafa verið settur á svið af framhaldsskólanemendum?

Sem aðdáandi 1980 myndarinnar í leikstjórn Alan Parker hafði ég áhuga á að sjá hvað yrði gert með þessa. Mig grunar að leikstjórinn, Kevin Tancharoen ("Britney Spears Live from Miami") hafi ekki skilið útgáfu Parker. Sú mynd var ekki afsökun fyrir tónlistarmynd. Hún var mynd með frábærum tónlistaratriðum sem spruttu upp úr snertanlegum dramatískum aðstæðum.

Nýja handritið eftir Allison Burnett er grunnt og flatt. Það er ekki tekið á persónulegum eða fjölskyldusamböndum á annan hátt en með klisjum. Sum nemanda-kennara atriðin eru eitthvað sem búast mátti við, en eru áhrifarík, vegna þess að fullorðnir leikarar eins og Charles S. Dutton, BebeNeuwirth, Megan Mullally og Debbie Allen (úr frummyndinni og sjónvarpsþáttunum) tala af sannfæringu og eru ekki til að fylla út í söguþráðinn.

Myndin, eins og frummyndin, er brotin niður í einingar: "Busaár," og svo framleiðis. Í 1980 myndinni höfðum við á tilfinningunni að tíminn væri að líða og persónur að breytast. Í nýju myndinni elta þessi ár miskunnarlaust formúlu handritsins: Inngangur, Persónusköpun, Vandamál, Lausn, Góður Endir. Þegar annað ár byrjaði kíkti ég á klukkuna mína til að staðreyna hversu stuttur tími hafði liðið. Myndin virkar eins og hún hafi verið gerð í flýti. Það er kannski sönnun á klippingu eftir tökur að Kelsey Grammar, í hlutverki kennara, birtist svo sjaldan á tjaldinu (fyrsta samtalið hans er hins vegar gott).

Ég hafði litla tilfinningu fyrir hver þessi ungmenni voru. Mér líkaði mikið við sum þeirra. Þau eru ekki eftirmyndir af frumpersónunum né nota nöfn þeirra, en ég held samt að Naturi Naughton, sem Denise, eigi að virka eins og Irene Cara sem Coco. Naughton er hrífandi og hæfileikarík, en atriðin með stjórnsömum föður hennar eru skrifuð á sjálfsstýringu. Og er það mögulegt fyrir svo hæfileikaríkan klassískan píanóleikara að hafa jafn litla tilfinningu fyrir list hennar?

Kay Panabaker, sem Jenny, minnir svolítið á Molly Ringwald, en persóna hennar er ekki nógu hæfileikarík til að sannfæra okkur um að hún hafi komist í gegnum prufur. Anna Maria Perez deTagle , sem Joy, virkar svo leitandi að við vildum óska okkur að hún hefði fengið betri atriði til að vinna með. Collins Pennie, sem Malik, fer með vanþakkláta hlutverkið sem ungur og reiður maður vegna bernskuminninga; það að hann er 25 gerir unglingaveikina ekkert sérlega sannfærandi. 

Kvikmyndagerðarmennirnir hafa stokkað upp í spilastokknum, með nokkrum reynslumiklum leikurum á tvítugsaldri sem líta eiginlega ekki út eins og 14 ára busar en dansa eins og atvinnumenn á Broadway. Reynsluleysi þeirra er leikið, ekki tilfinnanlegt. Kaldhæðnin er sú að persónan sem Dutton leikur í myndinni gefur ráð sem myndin sjálf hefði átt að fara eftir.

 

23. september 2009

eftir Roger Ebert